Και πάνω που ζούμε την άκρατη παπαροταμπελοφιλοσοφία, να μία μπάντα-ντουέτο που οποία δικαιολογεί από μόνη της την ύπαρξη της Dream Pop. Τέταρτο άλμπουμ και πάνω που το συζητούσα με μουσικόφιλο φίλο: κάθετος, μου απαντάει ότι δεν ξεπέρασαν το Teen Dream. Δεν μπορώ να το πω αυτό και δεν είναι θέμα διαφωνίας-συμφωνίας. Είναι που οι Beach House εξακολουθούν να κάνουν με τρομακτική άνεση αυτό που ξεκίνησαν πριν έξι χρόνια: να γράφουν ονειρικούς, μελαγχολικούς, μελωδικούς ύμνους.
Αλλά αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν, είναι κατ' εμέ ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της μουσικής τους. Η δομή των κομματιών τους (και τα συναισθήματα που σου προκαλεί) ακολουθεί την αντίστοιχη μιας κλασσικής τραγωδίας σε ένα συγκεκριμένο σημείο: μετά την τραγωδία έρχεται η κάθαρση. Και αυτό το "πνίξιμο" που νιώθεις όταν για παράδειγμα έρχεται η ώρα του κοψίματος στο Myth και μετά μπαίνει το λυτρωτικό ρεφραίν.. ε αυτός είνα ένας από τους λόγους που ακούω μουσική.
###
So far
03: Beach House - Bloom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου